اشعار

 پخش سبک   

مقدم شـاه دین، نـور حقّ الیقـیـن، حجت هشتمین؛ تهنیت باد

ای عشق تو رُکنِ ایمانم            یا مـولانـا یا رضا جـانم

یا مـولانـا یا رضـا جـانـم؛ یا مـولانـا یـا رضـا جـانـم (۲)

************************************

مقدم تو شَهـا، ماه ذلـقعـده را، داده نـور و صفـا، یـابن زهرا

بر محبین مدح تو خوانم            یا مـولانـا یا رضا جـانم

یا مـولانـا یا رضـا جـانـم؛ یا مـولانـا یـا رضـا جـانـم (۲)

************************************

غرق شور و سُرور، کُلّ دلها بُوَد، دست زهرا بُوَد، عیدی ما

من سـائـل لطف سلطانـم            یا مـولانـا یا رضا جـانم

یا مـولانـا یا رضـا جـانـم؛ یا مـولانـا یـا رضـا جـانـم (۲)

************************************

دل به عشقت اسیر، رأفتت بی نظیر، دست ما را بگیر، یابن زهرا

آمـدم بـا چـشـم گـریـانـم            یا مـولانـا یا رضا جـانم

یا مـولانـا یا رضـا جـانـم؛ یا مـولانـا یـا رضـا جـانـم (۲)

 پخش سبک   

آمـده به دنیا فرزند فـاطـمـه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

رسیده سلطـان ملکِ اِرتضا            گـلِ پیغمبر و جانِ مرتضی

شده ذکـر دلها یا امام رضا (۲)

نامِ زیبای او بر لبها زمزمه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

آمـده به دنیا فرزند فـاطـمـه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

*****************************************

بُوَد مدیحه خوان از شادی احمد            شده جلوه از لطف حیّ سرمد

جــمـالِ عـالِــمِ آلِ مــحــمـد (۲)

او بوَد امامِ اهـل عـالـم همه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

آمـده به دنیا فرزند فـاطـمـه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

*****************************************

امامی که حرف دل را میداند            دعا بر احوال سائل میخواند

گـدا را نا اُمـیـد بر نگرداند(۲)

رسانده کرم را دیگر بر خاتمه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

آمـده به دنیا فرزند فـاطـمـه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

*****************************************

من از روز ازل دل بر تو دادم            به خاک راهت از اوّل فتادم

شب اوّلِ قـبر برس به دادم(۲)

ای آیاتِ حُسنَت بُرهانِ مُحکمه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

آمـده به دنیا فرزند فـاطـمـه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

*****************************************

دعا کن ای یادت آرامِ جانم            که قـدر تـوفـیـقـاتم را بدانم

حـسیـنی شوم حسیـنی بمانم(۲)

به حقّ شهیـدِ کـنار عـلـقـمه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

آمـده به دنیا فرزند فـاطـمـه            مـبارک مـیـلاد ثـامنُ الائمه

 پخش سبک   

قـبـلـۀ اهــل یــقــیــنــی           نــور سـمـا و زمـیـنـی

تـو امــامِ هــشـتـمـیـنـی           عـزیز زهرا، مولا(۳)

سیّدی یا ابالحسن(۳) یا امام رضا مولا (۲) یا امام رضا

**********************************

از خــداونــد آکـنـده ای           حضرت حق را بنده ای

تو صـفـای ذِالـقعـده ای           بضعۀ طاهـا، مولا(۳)

سیّدی یا ابالحسن(۳) یا امام رضا مولا (۲) یا امام رضا

**********************************

از دو عالَم دل می بری           سورۀ نـور و کـوثـری

جان موسی بن جعفری           محـبوب دلها، مولا(۳)

سیّدی یا ابالحسن(۳) یا امام رضا مولا (۲) یا امام رضا

**********************************

ای بهـشت ما مـرقـدت           روی دل سوی گـنبدت

قـبـلـۀ حاجـت مشهـدت           ای امـید مـا، مـولا (۳)

سیّدی یا ابالحسن(۳) یا امام رضا مولا (۲) یا امام رضا

**********************************

بــر دل مــا جــلا بــده           عـطـر و بـوی ولا بده

اربـعـیـن کــربـلا بــده           حـقّ شـهـدا، مـولا (۳)

سیّدی یا ابالحسن(۳) یا امام رضا مولا (۲) یا امام رضا

 پخش سبک   

دل با صفا شد،شب جشن رضا شد            حاجت قـلـب کـلّ عاشـقـان روا شد

ارض و سماوات، پر از نور خدا شد            حاجت قـلـب کـلّ عاشـقـان روا شد

بـوسیـده بابا صورت تـمـام بود و هـست خود، جـانم جـانم

حضرت نجمه دسته گل گرفته روی دست خود،جانم جانم

مولا مولا عـلی بن موسی؛ مولا مولا عـلی بن موسی (۴)

************************************

مظهر سبحـان، بهار عـشق و ایـمان            ای پسر حیدر و زهرا یا رضا جان

حاجتـمان است، فـدای تو کنیم جان            ای پسر حیدر و زهرا یا رضا جان

از قـدمَـت جـان و دل مـا هـمـه با صـفـا شده، مـولا مـولا

پُـر از شـمـیـمِ رحـمـت و رایـحـۀ خــدا شـده، مـولا مـولا

مولا مولا عـلی بن موسی؛ مولا مولا عـلی بن موسی (۴)

************************************

همیـشه هر جا، خـوبِ با شما باشیم            آرزو داریم عـرفـه کـربـلا بـاشـیـم

مثـل شـهـیـدان، به راه خـدا بـاشیـم            آرزو داریـم عـرفـه کـربـلا بـاشیـم

دعـا کـن آقا که ما هم فـدایـیِ مـکـتـب بـشـیـم، ان شـاءالله

هـم سُـفـرۀ مــدافــعــان حـــرم زیـنـب بـشـیـم، ان شــاءالله

مولا مولا عـلی بن موسی؛ مولا مولا عـلی بن موسی (۴)

مژده ای اهل رضا، روی رضا پیدا شد           جـلـوۀ حُـسـن الـهـی به فـضا پـیدا شد

ضـعـفـا! روی به گـلزار ولایت آریـد           که گـل روی معـیـن الضّعـفـا پیـدا شد

غنچۀ نجمه به دامان سحر گاه شکفت           بـوی گـل در نـفـس باد صبـا پیـدا شد

عـلـوی طلعت او آینۀ حُـسن خـداست           بـر هـمـه آیـنـۀ حُـسـن خــدا پـیـدا شـد

موسی آن طلعت نادیده که در طور ندید           صبـحـدم در حـرم مـوسی ما پیـدا شد

جـلـوۀ بـاطـن اسـرار نهـان را نگرید           بـه خــدا آیـنـۀ غـیـب نــمـا پـیــدا شـد

جـان فـشـانـیـد که جانان دو عـالم آمد           درد آریـد کـه نـاگـفـتـه دوا پــیـدا شـد

نجمه را نـجـمـه نخـوانید خـدا می­ داند           این سپهری است کز او شمس ضحی پیدا شد

به دعـا دست بر آریـد چرا خـامـوشید           قــبـلـۀ حـاجـت اربـاب دعـا پـیـدا شـد

چنگ بر چنگ زن آهنگ غریبی بنواز           چه نشستی که غـریب الغـربـا پیدا شد

کـعـبـۀ جـان به حـرم خانۀ مـوسی آمد           یا که در مروۀ دل، نور صفا پـیدا شد

سـورۀ فــتـح بـخـوانـیـد عـلـی مـی‌آیـد           آیـت صـبـر بـیـاریـد رضـا پــیـدا شـد

با قضا گـوی که مـولای قـدر مـی‌آیـد           با قدر گوی، که سلطان قضا پیـدا شد

اهل ایران همه جان از پی ایثـار آرید           که ولی نعـمت و مولای شما پیـدا شد

کیـمـیـائی نظری آمده کز یک نگهش           از درونِ سـیـه سنـگ، طـلا پیـدا شـد

اخـتر برج ولایت چه مبارک سر زد           مـاه افـلاک ولایـت چه بـجـا پیـدا شـد

گر چه گفتند که در خوف و رجا باید بود           خـوف از خـویش بـرانید رجا پیدا شد

آمد از راه کریمی که به باب کـرمش           تـاج شـاهی به قـدم های گـدا پیـدا شد

ای زغم خسته برو غصّه به دریا افکن           ای گـره بـسـتـه بیا عـقده گشا پیدا شد

برق رحمت زد و اوراق غضب را سوزاند           قـلـم عـفـو پـی مـحـو خـطـا پـیـدا شـد

نقش شیر از نگهش شیر ژیانی گردید           بی عصا معجز موسی و عصا پیدا شد

نه به محشر نه به برزخ نه به میزان نه صراط           این چراغیست که نورش همه جا پیدا شد

لالــۀ آرزوی آل مــحـــمّــد رویـــیــد           گوهر گمشدۀ اهل ولا پیدا شد پیدا شد

تا چو میثم به درش دست گدائی نگرفت           کس ندانست در این خانه چه ها پیدا شد

باز در عـرش خـدا ولوله برپا شده است           دري از عرش به سمت دل ما واشده است

ازدحــام اسـت در ِبــيـت امــام هــفــتــم           جن و انس و ملك آنجاست چه غوغا شده است

هـمـگـي با دلـتـان راهـي آنـجـا بـشـويـد           همه تـبـريك بگـوييـد كه بـابـا شده است

آنكه عـالم هـمگي محـو جـمـالـش هستند           به رخ گل پسرش محـو تماشا شده است

آمــده آنـكـه نــوشـتــنــد شـبــيــه زهــرا           پاره جان و تن حضرت طاها شده است

پسر حـضـرت مـوسـي به جـهان آمده و           همرهش در همه جا حضرت عيسي شده است

السلام اي همه جا حضرت خورشيد شده

روز ميلاد تو در هر دو جهـان عـيد شده

با تو هر روز خراسان به خودش مي­ بالد           نه خراسان همه ايران به خودش مي­ بالد

نه خـراسـان و نه ايـران به خـداوند قسم           هـمۀ عـالـم امـكـان بـه خـودش مـي­ بالـد

چونكه روي لب تو لحظه به لحظه جاريست           ثـانـيـه ثـانـيـه قـرآن به خـودش مي ­بالـد

مـنـتـسب بر تو شده گـنـبـد و ايوان طلا           اين شده گـنـبـد تـابان به خـودش مي ­بالد

من قسم ميخورم اين واژه برازنده توست           با شـما واژۀ سـلـطـان به خودش مي­ بالد

چونكه درگوشۀ ايوان تو جا خوش كرده           برسر خوان تو مهمان به خودش مي ­بالد

يوسفان در دو سـرا محـو رخ ماه تـوأنـد

پـادشـاهـان جـهـان بــنـده درگــاه تـوأنـد

سجده در گوشه ايوان طلايي عشق است           نوكري بر سركوي تو خدايي عشق است

هر كسي عاشق پابوسي ليلاي خود است           در دم مرگ كـنارم تو بيايي عشق است

ضامن آهوي صحرا شدنت جاي خودش           اينكه در روز جزا ضامن مايي عشق است

تا ابـد قـبـلـه نماي دل من سمت شماست           اينكه در كشور ما قبله نمايي عشق است

همه عـرش و زمين را به گـدايـي بدهند           باز ميگويد از اين خانه گدايي عشق است

كعبه و كرب وبلا هر يكشان عرش خداست

اينكه هم كعبه و هم كرببلايي عشق است

اي كه در كشور ما عـرش مـعـلا داري           آنچه خـوبان هـمه دارند تو يـكجـا داري

اي كه در چهره خود شمس منوّر داري           در شـجـرنـامـۀ خـود نـام پـيـمـبـر داري

نــــوۀ صــادقــي و ذرّيـــۀ شــيــر خـــدا           خوش به حال تو كه چون فاطمه مادر داري

فـرصت جـنگ نشد تا كه بـفـهـمـند همه           تو به بازوي خودت قدرت حـيـدر داري

همه درصحن تو مشغول به کاري هستند           چـقـدر دور وبـرت خادم و نـوكر داري

چه بزرگـان كه ميان حـرمت خاك شدند           توخودت ماهي و دور و برت اختر داري

با جوادت برو در سوريه زينب تنهاست           تو حـسين ابن عـلـي هستي و اكـبر داري

تـيـغ بــردار و پـنــاه حـرم زيـنـب شــو

ما سـپـاهـيـم و تو صاحب علم زينب شو

تو خودت بر سر دوشت علمش را داری           در دلـت روضۀ آن قـد خـمـش را داری

گرچـه در کـشـور ما از حـرم او دوری           از هـمـین دور هـوای حـرمش را داری

بارها سـوریه رفـتی به طـواف حـرمش           حـتـم دارم کـه غــبــار قـدمـش را داری

بار آخر که رسیدم حرمت، محزون بود           به گمانم که تو در سینه غـمش را داری

بکـش آهـی که پـلـیـدان همگی دق بکنند           مطمئـنـم که تو در سیـنـه دمش را داری

بـنـویس عـمـۀ من خـود سـپـرمـولا بـود           بنـویـس از تـه دل، تـو قـلـمـش را داری

بنویس عمه ما مثل دُری در صدف است

هرکه توهین بکند با خود مولا طرف است

ای مه ذیـقـعـده امشب آفـتـاب آورده ای           یا جـمـال احـمـد خـتـمی مـآب آورده ای

یا ز جوف کعبه با خود بوتراب آورده ای           شادی و شور نشاط بی حساب آورده ای

در کـویـر تـشنـۀ تـوحـید، آب آورده ای           با نـسـیـم صبحـدم بوی گـلاب آورده ای

نـور بـخـش دیـده و روشنـگـر دل را ببین

پیـش تر از نـیـمۀ مـه، مـاه کـامـل را ببـیـن

دوسـتـان عـید آمده عـید آمده عـید آمـده           عید دین، عـید ولایت، عـید توحـیـد آمده

قـبـلـۀ جـان، کـعـبـۀ دل، نـور امّیـد آمـده           جان به وجد و دل به شوق و لب به تمجید آمده

بر همه خورشیدها، تابنده خورشید آمده           فیض دائم؛ عـقل کامل؛ عـلم جـاوید آمده

شمع محفل آفتاب و نقل مجلس انجـم است

لـیـلـۀ مـیـلاد مـسـعـود امـام هـشـتـم اسـت

نجمه ای خورشید و ماه و اختران پروانه ات           نجـمه ای از بحـر موّاج ولا دُردانـه ات

بوی گل نه بوی جنّت آید از ریحانه ات           میزند یک بحر کوثر موج در پیمانه ات

می وزد بر آسمان، نور خـدا از خانه ات           یوسف زهرا نهاده سر به روی شانه ات

جان قرآن، پارۀ تن بر رسول است این پسر

نازنین فرزند زهـرای بتول است این پسر

این نه یک طفل است، این فرمانده ملک قضاست           رهـبر مُلک قضا و شافع روز جزاست

خرّم از فیضش زمین و روشن از نورش فضاست           هم پیامش دل فروز و هم کلامش جان فزاست

روح قرآن جان احمد نور چشم مرتضاست           این پناه بی پناهان قـبـلـۀ عالم رضاست

این ولیّ حق وصیّ هـشـتم پـیـغـمـبر است

هفت دریای ولایت را یـگـانه گـوهر است

این پسر در بنـدگی کـار خـدائی می کند           این پسر بر اهل عـالم کـبـریائی می کند

این پسر از انس و جان مشکل گشائی می کند           این پسر از آفـریـنـش دلـربـائی می کـند

این پسر پـیـر خرد را راهنمائی می کند           این پسر بر کلّ خـلـقت پیشوائی می کند

در گـل رخسار او تـصویر احـمـد را ببین

چـشـم بـگـشـا عـالـم آل مـحــمّـد را بـبـیـن

ای مزارت خاتم و ملک جهان انگشتری           ای گدای درگهت را بر سلاطین سروری

میکند خورشید گردون را جمالت رهبری           مشتری گردیده در بازار حُسنت مشتری

در لـبـاس بـنـدگـی داری جـلال داوری           گـنـبـد زرّیـن تـو کـرده زعـالـم دلـبـری

رهــنــمـای آدم و روح و روان عــالــمـی

ای نـثـار خــاک زوّار تـو جــان عـالــمـی

مهـر تو گـنج خـدا و قلب ما ویـرانه ات           روی تو شمع وجود و جان ما پروانه ات

خلق عـالم تشنه کـام جام سـقّـا خـانه ات           طایران سـدره را توفـیـق آب و دانه ات

می کند خَـلقـت گـدائی بر در کاشانه ات           شرمگین از مرحمت، هم خویش هم بیگانه ات

زادۀ موسی امام هـشتـمین شمس الـشّموس

جان مائی گرچه باشد مرقدت در شهر طوس

اخـتـران آسـمـان شـمـع شب تـار تـوأند           خوب رویان زمین گل های گلزار توأند

صد چو یوسف با کلاف جان خریدار توأند           شهـریـارانِ دو عـالم عـبـد دربـار توأند

حوریان باغِ رضوان خـاک زوّار توأند           بی پـنـاهـان جهان در ظـلّ دیـوار توأند

انبـیا گـیرند قـبـرت را چو جان خود به بر

گـاه در پـائـیـن پـا و گــاه در بــالای ســر

لطف تو لطف خدا و بیت تو بیت خداست           هر فقیر این جاست سائل، هر غنی این جا گداست

هر چراغی در حریمت مشعل نورالهدی است           خادم درگاه تو بر شهریـاران مقـتداست

روز و شب جبریل را گرد رواقت این نداست           وای بر آن کس که از این خاندان راهش جداست

بوده حـقّ را مـتّـقّـی و زاهـد و عـابـد بسی

بـی ولای تو خـدا راضی نگـردد از کـسی

گر چه من سر تا بپا، پا تا به سر آلوده ام           لحظه لحظه بر گـناه خویشتـن اَفزوده ام

چهـره بر خاک قـدوم زائرانت سـوده ام           تا ببوسـم تـربـتـت را راه ها پـیـمـوده ام

دوستـدار آل عـصمت بـوده ام تا بوده ام           در تمام عمر، جـز مـدح شما نـسروده ام

عادت تو لطف و احسان، کار من جرم و گناه

ای همه احسان؛ نگاهم کن نگاهم کن نگـاه

ای همه وقف ثنایت طبع روح افزای من           دین من آئین من دنیای من عـقـبـای من

نـغـمـۀ من نـالـۀ من شـور من آوای من           رهـبـر من هـادی من سید و مولای من

کعبه و رکن و صفا و مروه و مسعای من           آستـانـت در دو دنیـا جـنّـة الاعـلای من

(میثم) سـر تا به پا غـرق گـنـاهـم یا رضا

مهـر تو فـرداست تنها تکـیه گـاهم یا رضا

ای عرشیان به شهر خراسان سفر کنید           شب را در این بهشت الهی سحـر کنید
بــا زائـریـن این حــرم الله سـر کـنـیـد           مـدح رضـا چـو آیۀ قـرآن ز بر کـنـیـد

عـیــد بــزرگ شـیـعـۀ آل پـیـمـبـر اسـت
مـیـلاد هـشـتـمـیـن حـجـج الله اکـبر است
ای دل بگیر جان و به جانان نظاره کن           بر چـهـرۀ حـقـیـقـت ایـمـان نظاره کن
یک لحـظه بر تـمامی قـرآن نظاره کن           در دست نجمه نجم فروزان نظاره کن
مـیـلاد پـارۀ تـن زهــرا و احــمــد اسـت
شـمـس الـشـمـوس عـالـم آل محـمد است
این مـظـهـر جـمـال خداوند اکبر است           آیـیـنــۀ تــمــام نــمـای پـیــمـبــر اسـت
خورشید نجمه یا مه افلاک پرور است           قرآن روی سینۀ موسی ابن جعفر است
بر خـلـق آسمـان و زمین مـقـتـداست این
جان رو نما دهـیـد که روی خـداست این
روشن هـزار سـیـنـۀ سـیـنـا به نـور او           چشم هـزار موسی عـمران به طور او
صف بسته اند خیل ملک در حضور او           دل بحر بی کرانه ای از شوق و شور او
ریـزد بـرات عـفــو خــدا از نـظـاره اش
دوزخ بهشت می شود از یک اشـاره اش
هر قـامـتـی که سـرو لب جو نمی شود           هر صورتی که وجه هوالهو نمی شود
هـر پـادشـه که ضامن آهــو نـمی شـود           هر کس که نام اوست رضا، او نمی شود
در طــوس پــارۀ تـن احـمــد بُـوَد یـکـی
آری رئــوف آل مــحــمــد بُـــوَد یــکــی
ای خـلـق خـاک پای تو یا ثامن الحجج           جـان جـهـان فـدای تو یا ثـامـن الحجـج
قـرآن پُـر از ثـنـای تو یا ثـامن الحجـج           ایـمـان بُـوَد ولای تو یا ثـامـن الحـجـج
دین را به جز ولای تو اصل و اصول نیست
تهـلـیـل بی ولای تو هرگز قـبـول نیـست
گـردون هماره دور زند در طـریق تو           خورشید خشت گوشۀ صحن عـتیق تو
با آن هـمـه کـرامت و لطـف دقـیـق تو           خـود را شمـرده انـد گـدایـان رفـیـق تو
دستی که دست لـطف خـدا می شود تویی
شاهی که خود رفـیـق گـدا می شود تویی
یکسان بود به وقت عطای تو خاص و عام           فـرقـی نمی کـند به درت شـاه یا غـلام
سلطان نـدیـده ام ز گـدا گـیـرد احـتـرام           پیش از سـلام زائـر خود را کـند سلام
پـیـوسـتـه دست بر ســر زوار می کـشـی
تو کـیـسـتـی که نـاز گـنـه کـار می کـشی
پـایـیـز بـوسـتـان دل مـا بـهـار تـوست           در شهر طوسی و همه عالم دیار توست
گـل بوسـۀ امام زمـان بر مـزار توست           شیعه به هر کجا که رود در کنار توست
چشم و چراغ و محفلم اینجاست یا رضا
هر جا سـفـر کنـم دلـم اینجـاست یا رضا
شرمنـده ام از این که بـپـرسنـد کـیـستم           از ذرّه کـمـتـرم نـتـوان گـفـت چـیـستم
در پـرتـو کـرامـت خـورشیـد زیـسـتـم           روزی که نـیـسـتـم به کـنـار تو نیـستم
بـا یـک دم تـو صـبـحـدم عـیـد مـی شـوم
در آفـتـاب صحـن تو، تـوحـیـد مـی شـوم
گـل از نسیم صبح بهشت تو بو گرفت           خورشید پیش روی تو از شرم رو گرفت
ماه از فروغ خشت طلایت وضو گرفت           بـی آبـرو ز خـاک درت آبـرو گـرفـت
مــن دور گـــنــدم کـــرم تــو کــبــوتــرم
ردّم نـکـن کـه از هــمــه بـی آبــروتــرم
ای نـقـش دیـده و دل مـا جـای پـای تو           روح الامین کبوتر صحـن و سرای تو
مضمون بـده که از تو بگـویم برای تو           "میـثـم" کـجـا و گـفـتن مدح و ثنای تو
راهـــم بــده کــه ذاکــر نــاقـــابــل تــوأم
انـگــار ایـنـکـه خـاک ره دعــبــل تــوأم

دل را مـقـیـم درگـه جـانـان نوشته اند            ما را غلام حضرت سلطان نوشته اند

آتـش ز سـوز سـیـنـۀ مـا آفـریـده شـد            چون عشق تو به سینۀ سوزان نوشته اند

تو سفره دار عشقی و ما ریزه خوار تو            ما را کنار چـشم تو مهـمان نوشته اند

دل ذره ذره می شود از یک نگـاه تو            گویا ز روی چشم تو قـرآن نوشته اند

روز ازل که قرعه به نام تو می زدند            ما را برای عـشق تو قربان نوشته اند

دل می تـپـد به سینه ز فکـر جمال تو            اصلا مرا ز عشق تو حیران نوشته اند

از آن شبی که دل ز دل ما ربـوده ای            ما را انـیـس دیـدۀ گـریـان نـوشتـه اند

ما از محـرم و صفـر و فـاطـمـیـه ایم            ما را یـتـیـم سـورۀ انـسـان نـوشته اند

باید شکست ساغر و از می وضو گرفت           بـایـد ز دست بـانـی بـاده سـبـو گـرفـت

از عرش آمده است... زمین آبرو گرفت           هر عـاشقی که بادۀ خود را از او گرفت

گفته است این که از همۀ دلبران سر است

نامش رضاست زادۀ موسی ابن جعفر است

باب النجات؛ شـافـع فـردای مـحـشـری           کارت شده است از هـمۀ خـلـق دلبـری

پیغمبری و حضرت زهـرا و حـیـدری           یعنی صفات حضرت حق را تو مظهری

ای نـــام دلــربــات دوای فـــقــیــرهـــا

اصـلا رسـیـده ای تـو بـرای فـقــیــرهـا

بـایـد که سـر دهـیـم هـمـه بـی مـقـدمـه           روحـی فـداک یابن علی، یـابن فـاطـمـه

با عشق تو ز هـول قـیـامت چه واهـمه           سلطـان مـاسـوایـی و عـبـد تو ما هـمـه

ما سال هاست ریزه خور سفـرۀ تـوأیـم

هـشـتــم امــام! مـا هـمــه آوارۀ تــوأیـم

مجـنـونم و جنون دل زار بی حـد است           جانم ز دوری حرمت بر لب آمده است

مـثـل کـبـوتـری که به امید گـنـبـد است           اصلا دوای این دل بـیـمـار مشهد است

آخــر بـه من اجــازۀ پـابـوس مـی دهـی

اذن زیــارت حـــرم طــوس مـی دهـی

گـرچـه بـدم ولـی تـو دلــم را شـفـا بـده           قـلـبـم سیـاه گـشـتـه، تو آن را جـلا بـده

دردی کــه داده ایــد بـــرایـش دوا بــده           جـان جــواد کــرب و بــلای مــرا بــده

مردم همه به لطف تو حاجت روا شدند

امـروز اگـر مـسـافـر کـرب و بلا شدند

حالا که چـند وقت دگـر مـاه ماتـم است           عاشق به فکر نوکری اش در محرم است

با تو بـسـاط گـریـۀ مـا هم فـراهـم است           گریه برای روضۀ کرب و بلا کم است

روضه بخوان که ابن شبـیـب تـوأیـم ما

هـر شب بـه یـاد جـد غـریب تـوأیـم مـا

مـهـمـان بـارگـاه تــوأم یا ابـا الحـسـن            محـتاج یک نـگـاه تـوأم یـا ابا الحـسن

هرچـنـد روسیـاهـم و درمـانـده و بـدم            امــا مــرا تــو تــذکــره دادیٌ و آمــدم

ای هـشـتـمـیـن ولیّ خـدا روح پنج تن            جدّت عـلی، ابا الحـسن و تو ابا الحـسن

هر کـس در آسـتـانـۀ تو نـوکـری کـند            تا بام عـرش سر زده و سـروری کند

تو مصطفی شمایلی ای مرتضی نژاد            ما را مـران ز درگـه خود یا ابالجـواد

ای قـامـتـت به خـیـمـۀ تـوحـیـد قـائمه            نور دو چـشم حـیدر و دلـبـنـد فـاطـمـه

مـولا شـمـا چـهــارده آیـت، مــؤیـدیـد            تک تک همه ذوات مقـدس، محـمـدید

ای بـهـتـرین وسـیـلۀ قـرب خـدا رضا            مـولا تو بـاش واسـطـه بین خـدا و ما

هستـیم، از فـراق ولیّ حـق اشـك ریـز            خواهـیـم از خـدا فـرج مـهـدی عـزیز

ای قـاضـی اریـکـۀ حـق داوری نـمــا            بـر بـی کـسان روی زمیـن یـاوری ما

هستی کائنات رضا جان ز هست توست            چشم دل تمام کـریمان به دست توست

ای معتبر، به شیعۀ خود اعـتـبار باش            مـولا مـدافـعـانِ حـرم را تو یـار باش

این ملتی که روی بر این در نهاده اند            ده ها هـزار کـشته در این راه داده اند

یک دل رسید پای ضریحت شفا گرفت            راه عـروج تـا مـلـکـوت سـمـا گـرفت

بیگانه کن مرا ز خودم غرق خود نما            تا آن که جار زنند مریضی شفا گرفت

صحن عـتـیـق تو شده دارالشفای خلق            هرکس شفا گرفت ز دست شما گرفت

حـاجـت گـرفـتـه سائـلـت اما نمی رود            از بس که از کنار تو ماندن بها گرفت

از درگـه شـمـا به خـداونـد می رسـیـم            بی تو نمیشود که سراغ از خدا گرفت

حج و منا و سعی و صفایم فـقط تویی            قـلـبـم مـقـابـل حـرم تـو صـفـا گـرفـت

هر کس رسید کرب و بلا، سامرا، نجف            برگ براتش از علی موسی الرضا گرفت

هر مستمند در حرمت جـزو اغنیاست            هر بی نوا کـنار ضریحت نوا گرفت:

"عبد ذلـیـل را تو مـران ایها الـرئوف            از غـم بیا مرا بـرهـان ایهـا الـرئوف"

به دامان آسمان دُر و گُوهر،داشت           ستاره دسته دسته گل به بَر،داشت
ز لبخند ملائک، نور می ریخت           سحر از فجر موعودی،خبر داشت

قـسـم بـر فجـر، در صبحِ مـدیـنه           خدا از چهره ٔخود پرده، برداشت
عـیـان شـد از قـضـا، الله اکــبـر
گــــل روی رضــا، الله اکــبـــر
خدا را نجمه امشب مظهـر آورد           دوبـاره، آمـنـه، پـیـغـمـبــر آورد
عـلـیِ دیـگـری از کـعــبـه، آری           حـسـن یا که حسیـنِ دیگـر آورد
همان مادر که صد هاجر کنیزش           مسیـحـایـی مسیـحـا پـرور آورد
عروس فاطمه، قُـرص قَـمر زاد
به مدحش هرچه گویم، خوبتر زاد
الا ای حـضـرت سلطان هـشـتـم           که عشقت بُرده خواب از چشمِ مردم
زند بر شانه هایت بوسه خورشید           به تـعـظـیـم تو دائم مـاه و انـجُـم
بـهـشـت ارزانی آنـکـه بـگـیــرد           ز دستِ لـطفِ تو یک دانه گـندم
تـو مــولای سـریـرِ اِرتـضــایـی
اَبا الجودی،علی موسی الرضایی
امــیـــدِ اولــیـــن و آخـــریــنــی           خــداونـد مُـجَــسّـم در زمـیــنــی
نـه تــنــهــا عــالــم آل مــحــمــد           رئـوفِ اهـل بـیـتِ طـاهـریــنـی
به نامت، سِکّـهٔ لطف و کـرامت           تو حَبل اللهی و حِصنِ حَـصیِنی
تــمـامِ مــاسِــوا، مَـحـوِ جَـمـالـت
همه سـر گـشـتـهٔ جـاه و جَـلالت
زمـیـن و آســمـان، پــروانـهٔ تـو           کـریـمـان، مـسـتـمـنـدِ خـانـهٔ تـو
حـیــات جــاودانــی دارد آنـکــه           لـبـی تَـر کـرده از پـیــمـانــهٔ تـو
نــگــاهِ آرزویِ هـشـت، جَــنَّــت           به سـوی صَـحـنِ سـقّـا خـانـهٔ تو
نگهـبـان حَـریمت، اَشجَـعُ الناس
عـمـوی مـهـربـانی مثـلِ عـبـاس
جدایی از شما،عینِ عـذاب است           دُعا پای ضریحت مُستجاب است
حـریـمِ امـنِ تــو، از بهـر شیـعـه           بهشتِ بی حساب و بی کتاب است
بـه اسـتــقــبــال زَوّارِ حـریـمـت           به دست انبیا، عطر و گلاب است
تو را حُور و مَلک گَـرمِ طوافند
در ایــوان طــلا در اعـتـکـافـنـد
کسی در کوی تو دیگر گدا نیست           نگـفـته میدهی گـفـتن رَوا نیست
اگر که هـر دو عـالـم را ببخشی           که بـاز انـدازهٔ جـودِ شـما نیست
اگـر اِذنِ زیــارت از تـو بــاشـد           ز مشهد فـاصله تا کـربـلا نیست

گـرفـتـارم، اسـیـری مُـسـتـمـنـدم
بُــود نــامِ تــو ذکــر بَــنـد بَــنـدَم

پخش سبک   

میلاد ضامن آهو، ذکرم نام رضاست            عیدی همه مشتاقان، امشب دست خداست

آمد بضعۀ پیـغـمـبر            پـارۀ جـگـر حـیـدر

آیـات دگـر کــوثــر            نــــور دیــــدۀ تـــر

عـالـم آل عــبــا، ای رئــوف بــا وفــا            یا عـلـی مـوسی الرضا، سـیـدی مـولا

یـا عـلی مـوسـی الـرضا، یـا عـلی مـوسـی الـرضا، یا عـلی مـوسـی الـرضا، سیـدی مولا

*****************************************************

مجـنون رخ زیبایش، هر قـلـبی و دلی            نجمه بر روی دستانش، دارد دسته گلی

ای دُرّ یَـم زیـبـایـی            دریایی ز دل آرایی

یاس گلشن زهرایی            نــور چـشــم نــبــی

او فروغ انجم است، او امام هشتم است            او به عـالـم مـقـتـداست، سـیـدی مولا

یـا عـلی مـوسـی الـرضا، یـا عـلی مـوسـی الـرضا، یا عـلی مـوسـی الـرضا، سیـدی مولا

****************************************************

آقا با دل سـرشـار از، امّـیـد و کـرمت            با پای دل و جان آیم، به سوی حرمت

از الطاف تو دلشادم            نـمایی ز کـرم یـادم

پشت پنجره فـولادم            گــرمِ ذکــر و دعــا

درگهت دارالشفا، ای عـزیز مصطفی            ده بــه درد مـــا دوا، ســیــدی مـــولا

یـا عـلی مـوسـی الـرضا، یـا عـلی مـوسـی الـرضا، یا عـلی مـوسـی الـرضا، سیـدی مـولا

پخش سبک   

ای نـثارت قـل هـوالله و تـبارک           ای صراط المستقیم راه تو بی شک

جشن میلادِ پُر از نورت مبارک           یا عـلی بـن مـوسـی الـرضا (۲)

بر همه مولا و سَروَر           بضعـۀ جان پـیغـمـبـر

نـور دو چشم نجـمه و           حضرت موسی بن جعفر

ضـامـن آهـو یـا مـولا؛ ضـامـن آهـو یـا مـولا (۲ )

********************************

من که آقا جان به عشق تو اسیرم           فخرم این باشد که در کویت فقیرم

آمدم از محضرت عـیدی بگیرم           یا عـلی بـن مـوسـی الـرضا (۲)

من به گـلـستـان قـلـبـم           یـاس ولایـت پـروردم

بـر سر کویت یا مـولا           کــاسـۀ خــالـی آوردم

ضـامـن آهـو یـا مـولا؛ ضـامـن آهـو یـا مـولا (۲ )

********************************

آمدم بر درگهت ای شـمس تابان           ای حـریم تو بهـشت خاک ایران

مددی ای حضرت شاه خـراسان           یا عـلی بـن مـوسـی الـرضا (۲)

من به هـوایت دلـشادم           معـتکـف گوهـر شادم

بر لب من یـا زهـرا و           سـائــل بـابُ الجــوادم

ضـامـن آهـو یـا مـولا؛ ضـامـن آهـو یـا مـولا (۲ )

پخش سبک   

آمد به دنیا، مهـر هـشتـمین            الـحـمـدلله، ربِّ الـعـالمـیـن

آمده مظهـر یا حیّ و یا هو            مبارک مـیـلاد ضامن آهـو

آمد به دنـیـا، شـمس ولایت            امـام هـشتـم، جـانـم فـدایـت

حضرت سلطان مولا رضا جان؛ حضرت سلطان مولا رضا جان

****************************************

غنچه زد گلِ، موسی بن جعفر            تبریکِ ما بر، زهرا و حیدر

ما عشاق غـریب الغُـرباییم            از همینجا زائر آن مولاییم

ای عادت تو، احسان و کرم            ما را دعوت کن، یک شب به حرم

حضرت سلطان مولا رضا جان؛ حضرت سلطان مولا رضا جان

****************************************

یا امام رضا، ما بی پنـاهیم            رو سیاهیم و، غـرق گناهیم

ای درگه لطف تو باب المراد            دست ما را بگیر به حقّ جواد

ببین که حاجت، دارد گدایت            اُمیدش باشد، لطف و عطایت

حضرت سلطان مولا رضا جان؛ حضرت سلطان مولا رضا جان

****************************************

انّـا انـزلـناهُ فی لیـلة الـقـدر            برس به دادم در تاریکی قبر

نـور ایـمـانـم ازولایـت تـو            ای تـنـهـا امـیـدم عنایت تو

فقط تویی که، بر دل امیری            بیچاره ام گر، دستم نگیری

حضرت سلطان مولا رضا جان؛ حضرت سلطان مولا رضا جان

پخش سبک   

پُر از تجلی نور است، تمام عرش معلا           نموده جـلـوه به عـالم، امام هـشتم دلها

پُـر از شـعـف، شده از یُـمن قـدوم با صـفـایش کـلّ دلـهـا

فدای آن، قدر و جاه و رُتبه و آن طلعت و حُسن دل آرا

گل پسرِ، حضرت موسی بن جعفر دیده بگشوده به دنیا

آیـۀ رأفـت، بـرای ما آمد           ضامن آهو، امام رضا آمد

لطف بی پایان، یا حضرت سلطان؛ لطف بی پایان، یا حضرت سلطان (۲)

***********************************************

برای اهل دو عالم، نمای حُسن خدا شد           به اذن خـالق یکـتـا، ولیِّ نعمتِ ما شد

مبارک است، جشن مـیـلاد امام عـاشقـان فـرزند زهـرا

حضرت عشق، جان ختم الانبیا، پور عـلـی دلبند زهـرا

کشیده پَـر، از جـنـان سوی مـدیـنـه طائر لبخـنـد زهـرا

نوگلی خشبو، رُکن الهُدی آمد           ضامنِ آهو، امام رضا آمد

لطف بی پایان، یا حضرت سلطان؛ لطف بی پایان، یا حضرت سلطان (۲)

***********************************************

مظهر یا حق و یا حَی، معنی یا حَی و یا هو           منم فقیر عطایت، به درگهت زده ام رو

ز رأفتت، راهیانِ کوی عشقـت را دعایی کن رضا جان

زندگی و راه و رسمِ عاشقـانت را خدایی کن رضا جان

این عرفه، از کرامت جمع ما را کربلایی کن رضا جان

آرزو دارم، گـل وفـا بـویم           نزد شش گوشه، رضا رضا گویم

لطف بی پایان، یا حضرت سلطان؛ لطف بی پایان، یا حضرت سلطان (۲)

پخش سبک   

الا طبیب جـان، که بهـتـر از جانی            امیـد قـلب من، حـضرت سلطـانی

تو هـشتمین نـور داوری            به کـل عالم تو سـروری

پاره قـلـبـی به مصطـفی            فـرزند زهـرا و حـیدری

آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام

******************************************

بدون لطف تو، زار و زمین گـیرم            اگه نیام مشهد، یـقـین که می میرم

شـکـر خـدا مهـمان تـوأم            کــبــوتــر ایـــوان تــوأم

بهشت و دیگه میخوام چکار            من زائـر رضـوان تـوأم

آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام

******************************************

رواق و ایوانت، دل رو جلا میده            پـنـجـره فـولاد، شـمـا شـفـا مـیـده

باب الجوادت راه نجـات            تـمـام هـسـتـی من فـدات

شـدم دخـیـل ضـریـح تو            دوای دردم نیـمـه نگـات

آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام

******************************************

کرم کن و امشب، به من نگاهی کن            نیمه شبی مارو، حرم تو راهی کن

من سر راهـت نـشسته ام            دخـیل جان بر تو بسته ام

مـرا مـرانـی ز درگـهـت            کـبـوتـر پَـر شـکـسـتـه ام

آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام

******************************************

دور ضریح تو، شلوغِ و غوغاست            پرچـم سبز تو، تو عـالمین بالاست

سقا خانت حوض کـوثرِ            از عـرش اعـلی بـالاتـرِ

به شوق صحن و سرای تو            دلــم شــبــیــه کــبــوتــرِ

آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام

******************************************

ابـاالـرئــوفـی و شـاه خــراسـانـی            باب الـمـرادی و، صاحب ایرانی

گنبد و ایوان طلا میخوام            زیـارت سـامـرا میخـوام

جان جـوادت امـام رضـا            من از شما کربلا میخوام

آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام؛ آقام آقام اباالحسن آقام

پخش سبک                                           ( به سبک السلام ای خاتم پیغمبران )

تهنیت ای اهل عالم آمده مهری فروزان           کز فروغش آسمان ها و زمین گردیده رخشان

عزیز مصطفی، ز نسل کوثری           چو جدت مرتضی، به عالم سروری

علی موسی الرضا؛ علی موسی الرضا

************************

قدسیان امشب همه مهمان تو شمس الشموسند           عاشقان خاک درت را تا ابد مولا ببوسند

ولی کـبـریـا، گـل پیـغـمـبـری           همه لطف و صفا، تو جان حیدری

علی موسی الرضا؛ علی موسی الرضا

************************

قبله ام روی تو باشد، چشم من سوی تو باشد           بهتر از جنت رضا جان گلشن کوی تو باشد

گل طاها رضا، ز هر گل بهتری           تویی مشگل گشا، ولی داوری

علی موسی الرضا؛ علی موسی الرضا

************************

تهنیت بر فاطمه با مصطفی و مرتضی باد           تهنیت بر نجمه و موسی بن جعفر از خدا باد

همه جود و سخا، ز عالم برتری           تو ای مولای ما، شفیع محشری

علی موسی الرضا؛ علی موسی الرضا

به پـای بـوس قـدومت زمین مهـیـا شد            ز نـور مضجـع تو آسـمـان مـصفـا شد
هزار جن و ملک ره به آسـمان نـبرند            زمین به یمن تو برتر ز عرش اعلا شد

غریب نام تو گویند و سخت در عجبم            که این غریب چه منزل گزین دلها شد
رضای دوست گزیدی و مرتضی گشتی            مگـر نه نام تو محـبوب جمله اسما شد
شود که ذره ای از علم خود به من سپری            که آنکه عـلم تو آمـوخت عـالـم آرا شد
ز دل بـرفت غـم آنگه که گـنبدت دیدم            چه گنبدی است که نورش به شمس همتا شد
نگفته ام به کس این راز جز به گوش ضریح            دل کــبــوتــریــم رامِ بــامِ مـــولا شــد
غزل ز وصف تو عاجز زهیر لب بسته            مگر توان که ثتـاگوی وصف دریا شد